«Σάββατο 17 Νοεμβρίου. Λίγο μετά τα μεσάνυχτα, τα πρώτα τανκς εμφανίζονται, ενώ στο νοσοκομείο που οργανώθηκε στο Πολυτεχνείο, μεταφέρονται όλο και περισσότεροι νεκροί και τραυματίες. Στη 1 μετά τα μεσάνυχτα τα τανκς έχουν ζώσει το Πολυτεχνείο. Τα μεγάφωνα και ο ραδιοσταθμός μεταδίδουν: «Μην φοβάστε τα τανκς», «Κάτω ο φασισμός», «Φαντάροι είμαστε αδέρφια σας. Μη γίνετε δολοφόνοι».
Στις 1.30 τα τανκς ξεκινούν με αναμμένους τους προβολείς. Οι φοιτητές τοποθετούν μια «Μερσεντές» πίσω από την κεντρική πύλη για να εμποδίσει την είσοδο των τανκς. Οι φοιτητές είναι ανεβασμένοι στα κάγκελα, τραγουδούν τον εθνικό ύμνο και φωνάζουν στους φαντάρους: «Είμαστε αδέρφια». Δίνεται διορία 20 λεπτών για να βγουν οι έγκλειστοι, ενώ ένα τανκ παίρνει θέση απέναντι στην είσοδο. Η Συντονιστική Επιτροπή προσπαθεί να διαπραγματευτεί την ασφαλή έξοδο του κόσμου.
Ώρα 2.50, ξημερώματα του Σαββάτου 17 Νοεμβρίου. Ο επικεφαλής αξιωματικός με μια κίνηση του χεριού του, δίνει την εντολή να ξεκινήσει το τανκ. Η πόρτα πέφτει και το τανκ συνεχίζει την πορεία του φτάνοντας μέχρι τις σκάλες του κτιρίου «Αβέρωφ». Μαζί του μπαίνουν άνδρες της Ασφάλειας και άντρες των ΛΟΚ. Πέφτουν πυροβολισμοί. Υπάρχουν στρατιώτες που βοηθούν τους φοιτητές να φύγουν, αλλά στις εξόδους τούς περιμένουν αστυνομικοί με πολιτικά.
Στις 3.20 δεν υπάρχει πλέον κανένας στο Πολυτεχνείο...»
Το τραγούδι που ακολουθεί, σε μουσική και στίχους Μίκη Θεοδωράκη, περιλαμβάνεται στα 12 τραγούδια του δίσκου «Στην ανατολή». Ο Στέλιος Καζαντζίδης τραγουδά και αφιερώνει στα «παιδιά του Πολυτεχνείου».
Τον συνοδεύει η Χάρις Αλεξίου. Για την ιστορία, αυτός ο κύκλος τραγουδιών ,γράφτηκε από το συνθέτη το 1973, στον Καναδά.
Βουνά, βουνά σας χαιρετώ,
φεύγω για μακριά.
Για ταξίδι μεγάλο, δίχως πηγαιμό,
δίχως γυρισμό.
Βουνά, βουνά σας χαιρετώ,
φεύγω για μακριά.
Δεν κιότεψα, δεν λύγισα
και τη ζωή αψήφησα.
Μονάχα μια καρδιά πονώ,
μόνο μια καρδιά.
Αυτή μόνο θα νιώσει
το σκληρό καημό απ' το χωρισμό.
Μονάχα μια καρδιά πονώ
μόνο μια καρδιά.
Διαβάστε ακόμα:
Στις 1.30 τα τανκς ξεκινούν με αναμμένους τους προβολείς. Οι φοιτητές τοποθετούν μια «Μερσεντές» πίσω από την κεντρική πύλη για να εμποδίσει την είσοδο των τανκς. Οι φοιτητές είναι ανεβασμένοι στα κάγκελα, τραγουδούν τον εθνικό ύμνο και φωνάζουν στους φαντάρους: «Είμαστε αδέρφια». Δίνεται διορία 20 λεπτών για να βγουν οι έγκλειστοι, ενώ ένα τανκ παίρνει θέση απέναντι στην είσοδο. Η Συντονιστική Επιτροπή προσπαθεί να διαπραγματευτεί την ασφαλή έξοδο του κόσμου.
Ώρα 2.50, ξημερώματα του Σαββάτου 17 Νοεμβρίου. Ο επικεφαλής αξιωματικός με μια κίνηση του χεριού του, δίνει την εντολή να ξεκινήσει το τανκ. Η πόρτα πέφτει και το τανκ συνεχίζει την πορεία του φτάνοντας μέχρι τις σκάλες του κτιρίου «Αβέρωφ». Μαζί του μπαίνουν άνδρες της Ασφάλειας και άντρες των ΛΟΚ. Πέφτουν πυροβολισμοί. Υπάρχουν στρατιώτες που βοηθούν τους φοιτητές να φύγουν, αλλά στις εξόδους τούς περιμένουν αστυνομικοί με πολιτικά.
Στις 3.20 δεν υπάρχει πλέον κανένας στο Πολυτεχνείο...»
Το τραγούδι που ακολουθεί, σε μουσική και στίχους Μίκη Θεοδωράκη, περιλαμβάνεται στα 12 τραγούδια του δίσκου «Στην ανατολή». Ο Στέλιος Καζαντζίδης τραγουδά και αφιερώνει στα «παιδιά του Πολυτεχνείου».
Τον συνοδεύει η Χάρις Αλεξίου. Για την ιστορία, αυτός ο κύκλος τραγουδιών ,γράφτηκε από το συνθέτη το 1973, στον Καναδά.
Βουνά σας χαιρετώ (1974)
Βουνά, βουνά σας χαιρετώ,
φεύγω για μακριά.
Για ταξίδι μεγάλο, δίχως πηγαιμό,
δίχως γυρισμό.
Βουνά, βουνά σας χαιρετώ,
φεύγω για μακριά.
Δεν κιότεψα, δεν λύγισα
και τη ζωή αψήφησα.
Μονάχα μια καρδιά πονώ,
μόνο μια καρδιά.
Αυτή μόνο θα νιώσει
το σκληρό καημό απ' το χωρισμό.
Μονάχα μια καρδιά πονώ
μόνο μια καρδιά.
Διαβάστε ακόμα:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου